KÜP CADISI

 Neredeyse günümün yarısını blogla geçirir oldum.Çok keyifli bir şeymiş günlük tutar gibi.Gerçi çocukluğumdan beri sevgili günlük diye özenti cümlelerle başladığım ve bir kaç sayfa sonra ne yazılır ki şimdi diye düşünüp bir şey bulamadığım sayısız
denemelerim oldu yıllar önce.Her seferinde özel kilitli defterler alır ilk sayfalara özene bezene süslü cümleler yazar sonra da bir kenara bırakırdım.Hepimiz yapmışızdır herhalde.
Günlük tutamasam da ne zaman başım sıkışsa yazarım. Bir hedef yoktur yazılarımda birine ait değildir.Yazarım işte,, canımı sıkan şeyleri çözüm bekleyen konular için bulduğum ya da bulamadığım çözüm yollarını ,düşüncelerimi,olmasını istediğim şeyleri. Ya da birine kızmışsam mesela. Karşılıklı konuşur gibi yazar yazar anlatırım. İçimi döker rahatlar sonra da yırtar atarım. Bir iki kere de muhatabına verdiğim olmuştur. Çünkü kavga edemem ben sinirim bozulur ağlarım. Üzüntümden değil ama neden bilmem akar gözümden yaşlar.Bu kez de karşımdakine derdimi anlatamadan duygu sömürüsü yapar gibi ağladığım için ağlarım ve susarım. Sustuğum zaman her şey yarım kalır.Ne ben karşımdakine anlatabilirim derdimi ne de onun anlattıklarını duyarım.kendimi kilitler içime dönerim ki, bu ilişkiler için her zaman tehlikelidir.
Eğer değiyorsa karşımdaki insan kendimi anlatmaya işte o zaman yazarım.Çünkü en net ve kesintisiz
şekilde o zaman anlatabiliyorum içimdekileri.Sonuç ta işe yarıyor en azından bir zaman için :)
Bu aralar kafam yine dopdolu.Bu kez yapılması gerekenlerle ve gerekmediği halde yapmak istediklerimle.Bir sıraya koyamıyor nerden başlayacağımı bilemiyorum. Bu demek oluyor ki yine yazma zamanım gelmiş.